ΜΕ ΛΕΝΕ ΣΥΝΝΕΦΟ Η ΟΙ ΑΓΡΑΦΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ΜΙΑΣ ΝΕΦΕΛΗΣ

«Παλιά, όταν περνούσε το τρένο, χαιρετούσα. Τώρα όχι. Το ’κοψα. Μου λείπει ο ενθουσιασμός και μου περισσεύει η θλίψη» παραδέχεται η δεκαεξάχρονη Νεφέλη. Και πηγαινοέρχεται «σαν υβρίδιο προγραμματισμένο» σχολείο – σπίτι – φροντιστήριο γυρεύοντας να αυτοπροσδιοριστεί. Ζωή σαν σκόρπια κομμάτια παζλ· οι απόντες και σκληροί γονείς, οι βαρετοί συμμαθητές, οι αδιάφοροι καθη- γητές. Αδερφικές κόντρες, φιλία, προδοσία, έρωτας, η ανάγκη να οραματιστείς ένα μέλλον που «δεν το θεωρείς ακριβώς προσωπική σου υπόθεση». Και να που έρχονται αναπάντεχα η μουσική και η ποίηση για να φωτίσουν ακόμη και την πιο άχαρη ή σκληρή ζωή. Για να αντέξεις. Για να ελπίζεις. Για να μπορείς να ονειρευτείς μια ζωή «με αξιοπρέπεια και λίγη ομορφιά…» Αν η νεαρή Νεφέλη ήταν συγγραφέας, αυτό το βιβλίο θα μπορούσε να το είχε γράψει εκείνη.